Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku jest częstym celem wycieczek szkolnych i nie tylko. Po zwiedzeniu pałacyku, który noblista otrzymał od narodu w 1900 roku warto wybrać się na spacer lessowymi wąwozami na szczyt Baraniej Góry (427 m n.p.m).

To najwyższe wzniesienie Pasma Oblęgorskiego chronione jako rezerwat przyrody od 1994 roku. Na powierzchni 82 ha masowo rośnie tu bluszcz pospolity. Ścisłej ochronie gatunkowej podlega natomiast buławnik mieczolistny. Na szczyt Baraniej Góry wiedzie czarny szlak turystyczny, którym dotrzemy do głównego szlaku pieszego województwa świętokrzyskiego koloru czerwonego (Gołoszyce – Kuźniaki).

Na szlak wchodzimy tuż przy stadninie koni. Tak zwana Sienkiewiczówka to doskonałe miejsce na odpoczynek i regenerację po całodziennym zwiedzaniu Kielc i Oblęgorka.

Niedługi, bo niespełna 2,5 kilometrowy (w jedną stronę) szlak pieszy w Oblęgorku umilają, oprócz naturalnych wąwozów lessowych, niczym w Kazimierzu albo Sandomierzu także plansze edukacyjne, z których możemy dowiedzieć się bardzo dużo o drzewach rosnących po drodze.

Lipa drobnolistna

I tak, pierwszy przystanek poświęcony jest tilia cordata. Jej liście mają kształt serca. Drewno lipy z powodu barwy i przede wszystkim miękkości jest ulubionym surowcem artystów rzeźbiarzy. Wykonano z niego słynny Ołtarz Mariacki Wita Stwosza w bazylice na krakowskim Rynku. Ponadto kwiatostan lipy doskonale nadaje się na herbatkę antyprzeziębieniową a dorosłe drzewo może dostarczyć nektaru nawet na 10 kg pysznego miodu!

Grab

(carpinus betulus) jak sama nazwa wskazuje występuje w całej Polsce. Może żyć i rosnąć nawet 300 lat. Lubi towarzystwo dębu i buka. Razem z dębem i lipą tworzy lasy grądowe, zwane grądami. Grabinę często wykorzystuje się do produkcji narzędzi, takich jak: grabie, szpadle, czy motyki. Drewno cenione również jako opałowe.

Dąb szypułkowy

(quercus robur) to drzewo długowieczne. Najlepszym przykładem jest dąb Bartek z Zagnańska, który pamięta jeszcze czasy Władysława Jagiełły. Owocami dębu są żołędzie, zwisające na cienkich ogonkach, zwanych szypułkami. Stąd nazwa gatunkowa. Drewno, powszechnie wykorzystywane w budownictwie do produkcji podłóg, okien i mebli zawiera garbniki, co czyni je niezwykle wartościowym. Las dębowy to dąbrowa.

Buk

(fagus sylvatica) lubi cień i wilgoć. Może mieć nawet 50 metrów wysokości. Owoc buka to bukiew, przysmak leśnych zwierząt. Drewno: jasne, twarde i lekkie. Doskonale nadaje się na deski podłogowe i meble. Cenione również jako drewno opałowe.

Świerk

(picea abies) dominuje w górach i na Mazurach. Dożywa aż 500 lat. Jasnożółte drewno cenione jest przez producentów papieru, ale i muzyków! Dzięki znakomitym właściwościom rezonansowym, wyrabia się z niego skrzypce, kontrabasy i wiolonczele. Bardzo wrażliwy na suszę i upały.

Sosna

(pinus sylvestris) nazywana jest królową polskich lasów. Występuje licznie na terenie całego kraju. Radzi sobie na każdym podłożu. Żyje około 400 lat. Drzewo zielone całorocznie, wymienia igły rotacyjnie, co trzy lata. Podobnie jak u świerka, jej drewno jest bogate w żywicę, dlatego przy spalaniu wydaje charakterystyczne trzaski. Już 60-letnia sosna produkuje w ciągu doby tyle tlenu, ile potrzebują do oddychania trzy osoby.

Żegnamy się już z pięknym, gościnnym Oblęgorkiem, żegnamy się z grądem, czyli lasem, przypomnijmy grabowo-dębowo-lipowym. Wypada po przewodnicku zaprosić w te strony. Pamiętajmy tylko, że droga od Kostomłotów jest zamknięta i trzeba wyznaczyć objazd przy pomocy nawigacji. Obudziły się też żmije, więc i na nie uważajmy. Do zobaczenia na szlaku!